Zaproszenia na ślub – kilka reguł

Rozsyłanie zaproszeń na ślub ma długą tradycję, którą należy liczyć aż od Średniowiecza. Bezdyskusyjny jest fakt, że większość naszych przodków cierpiała na analfabetyzm, dlatego też pisane zaproszenia ślubne były przywilejem szlachty.
Pozostałych mieszkańców najczęściej powiadamiano ustnie przez gońców i heroldów. W zwyczajach wiejskich panna młoda zapraszała na zamążpójście i wesele bezpośrednio. Długoletni monopol klas wyższych w spisywaniu zaproszeń ślubnych sprawił, że do dziś obowiązują pewne sztywne reguły ich tworzenia.

Jak wiadomo język francuski przez długie stulecia (w zasadzie od Ludwika XIV) był językiem klas wyższych. Szlachta na całym globie władała nim biegle, tak jak niegdyś językiem łacińskim. Francuski przeniknął do wielu obszarów życia, w tym do dyplomacji i sztuki epistolarnej. Stąd niedziwne jest, że do teraz na zaproszeniu na ślub zapisuje się na końcu cztery literki: R. S. V. P.. Często ludzie nie zdają sobie sprawy, cóż ten skrót oznacza i dlaczego się go tam zapisuje. Wszystkim głodnym wiedzy rozjaśniam: oznacza on francuski zwrot „respondez s’il vous plait”, czyli „proszę odpowiedzieć”. Obok trzeba zamieścić dane kontaktowe, których zaproszona osoba użyje, by potwierdzić albo odrzucić zaproszenie.

Obok zapisywania tradycyjnego skrótu, powinno się zaproszenia na ślub pisać w trzeciej osobie (to znaczy np. „Zaprasza się”). Powszechnie jednak lekceważy się tę regułę, używając mniej formalne formy pierwszoosobowe (”Z radością informujemy, że..” itd.). Do powszechnych reguł zaliczamy również odpowiednie wyprzedzenie - zaproszenia na ślub trzeba dostarczyć na 2-3 miesiące przed jego terminem. Należy pamiętać również o bezbłędnej gramatyce, ortografii i zwięzłości informacji. Dobra karta z formułką zaproszenia powinna być nie za długa i rzeczowa. Od strony estetyki od lat przeważa tendencja, by stworzenie jej zlecać studiom artystycznym. Dzięki temu każde zaproszenie na ślub może stać się wyjątkowym dziełem sztuki.